ยายใบ้ วัย60พูดไม่ได้ รูปร่างเล็กผอมแกรน แกเดินเข็นรถเข็นไปทั่วเมือง
เพื่อเก็บของเก่า ตามถังขยะขายเลี้ยงชีพ
บ่อยครั้งที่แกใช้เส้นทางผ่านหน้าบ้านฉัน ฉันและคนในละแวกนี้มักเมตตาที่จะเก็บเศษกระดาษ ขวดพลาสติกและข้าวของที่ไม่ใช้แล้วไว้ให้แกเสมอ
ความจริง
แล้วมีคนที่ทำอาชีพเก็บของเก่าเหมือนยายใบ้หลายคน ที่มักเดินผ่านไปในซอยบ้านฉัน
และ
ฉันก็เคยเอาสิ่งของให้คนพวกนั้นไป
แต่ก็ต้องเลิกให้ และเก็บไว้ให้ยายใบ้เพียงคนเดียว
ในความรู้สึกของฉันยายใบ้มีความพิเศษแตกต่างจากคนอื่นๆ คือ
ในความรู้สึกของฉันยายใบ้มีความพิเศษแตกต่างจากคนอื่นๆ คือ
เมื่อแกเดินผ่านบ้านใครยายใบ้จะไม่ทำท่าทีหยุดรอเพื่อขอสิ่งของ แม้ปกติเราจะเคยให้แกอยู่เป็นประจำก็ตาม
แกจะเดินผ่านไปเงียบๆ แกจะหยุดเมื่อเราเรียกเท่านั้น ผิดกับคนอื่นที่แสดงอาการโลภอยากได้ จนเราต้องเลิกให้ไปเอง
ครั้งหนึ่งฉันเห็นว่า
เสื้อที่แกใส่อยู่เก่ามาก ฉันถามแกว่าอยากได้เสื้อกระเช้าหรือเสื้อผ้าแบบไหนบ้างจะ
ได้หามาให้ คำตอบคือ มีแล้ว
แกไม่ต้องการ
ฉันเคยให้หม้อหุงข้าวไฟฟ้าใบเล็กๆไปใบหนึ่ง
ตอนที่ให้แกไปหม้อนั้นก็อายุการใช้งานนานพอสมควร
หลังจากนั้นผ่านไปเป็นปี ฉันก็ถามแกว่าหม้อหุงข้าวเสียหรือยัง (กะว่าถ้าเสียแล้วจะได้หาให้ใหม่)
คำตอบคิอ ยังใช้ได้อยู่
ฉันมักจะเห็นยายใบ้มีของกินมาให้หมาจรจัดตามทางที่แกเดินผ่าน บางตัวเป็นขี้เรื้อนแต่ยายใบ้ก็เอา
มือลูบหัวอย่างอ่อนโยนด้วยความเมตตา จึงไม่ต้องแปลกใจที่หมาๆในซอยมักจะกระดิกหางต้อนรับยายใบ้เป็นอย่างดี
เมื่อปีที่แล้วช่วงหน้าฝน
ยายใบ้หายไปนับ10วัน และวันหนึ่งแกก็โผล่มา ฉันถามแกว่าหายไปไหนมา
แกพยายามอธิบายด้วยท่าทางบอกให้รู้ว่าน้ำท่วมบ้านสูงเกือบเอว
ออกมาไม่ได้
ฉันจึงได้เอาเศษขยะรีไซเคิ้ลที่เก็บไว้หลายวันให้แก
และในขณะที่แกกำลังหันหลังเดินจากไป
ฉันเอะใจนึกขึ้นได้ ว่าแกออกมาเก็บขยะไม่ได้หลายวันเพราะนำ้ท่วม แกต้องไม่มีรายได้ ฉันจึงเรียกแกให้หยุด ถามว่ามีเงินซื้อข้าวไหม แกทำมือยก2นิ้ว
ฉันเอะใจนึกขึ้นได้ ว่าแกออกมาเก็บขยะไม่ได้หลายวันเพราะนำ้ท่วม แกต้องไม่มีรายได้ ฉันจึงเรียกแกให้หยุด ถามว่ามีเงินซื้อข้าวไหม แกทำมือยก2นิ้ว
ฉันถามว่า20บาทเหรอ
แกส่ายหัวไม่ใช่มีแค่สองบาท
ฉันอึ้ง แม้ยายใบ้ไม่มีเงิน
ยายใบ้ก็ไม่เคยขอ ทั้งๆที่แกรู้ว่าถ้าแกขอ ฉันต้องให้ แต่แกไม่ทำ ( เพราะปกติฉันจะให้เงินแกไปซื้อข้าวกินเสมอ)
วันหนึ่งยายใบ้หอบเอาพริกชี้ฟ้าถุงใหญ่มาให้ พริกดูสดมาก ฉันสงสัยเลยถามแกว่าไปเอามาจากไหน แกทำท่า
ทางบอกให้รู้ว่าปลูกเอง
ทำมือพยายามอธิบายประมาณว่าต้นสูงเท่านี้ แกเก็บมาให้ฉันหมดเลย
แกคงอยากตอบแทนฉันบ้างแต่แกไม่มีอะไรจะให้ แกให้พริกที่ปลูกเองกับมือ
ฉันรู้สึกซึ้งในน้ำใจของแกมาก
ฉันขอยกเรื่องยายใบ้เป็นตัวอย่าง แม้แกยากจน ประกอบอาชีพ ที่ไม่มีเกียรติทางสังคม แต่แกมีความความซื่อสัตย์ เคารพตัวเอง พยายามทำมาหากินด้วยแรงกายแรงใจอย่างอดทน ไม่โลภ รู้จักตอบแทนบุญคุณคน จิตใตโอบอ้มอารีย์ มีความเมตตาต่อสัตว์
ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดที่ทำให้ชาตินี้ยายใบ้เกิดมาลำบากยากจนและ
ไร้ญาติ แต่แกก็มีคุณสมบัติเต็มเปี่ยมที่คนดีคนหนึ่งพึงมี
เป็นความงดงามที่ฉันเห็นได้จริงๆ ฉันถือว่าแกมีเกียรติ์ มีศักดิ์ศรีในตัวเอง
หมายเหตุ **ยายใบ้ไม่ได้เป็นใบ้แต่กำเนิด
ได้ยินจากคำบอกเล่าต่อกันมาว่าแกผ่าตัดคอ
ผลของการผ่าตัดทำให้แกพูดไม่ได้
แกเขียนหนังสือได้ เพราะแกเคยเขียนให้ฉันดู ลายมือสวยด้วย)
จากใจถึงยายใบ้
ครูแอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น