ยายใบ้ผู้งดงาม

         ยายใบ้ วัย60พูดไม่ได้ รูปร่างเล็กผอมแกรน แกเดินเข็นรถเข็นไปทั่วเมือง เพื่อเก็บของเก่า ตามถังขยะขายเลี้ยงชีพ บ่อยครั้งที่แกใช้เส้นทางผ่านหน้าบ้านฉัน ฉันและคนในละแวกนี้มักเมตตาที่จะเก็บเศษกระดาษ ขวดพลาสติกและข้าวของที่ไม่ใช้แล้วไว้ให้แกเสมอ

ความจริง แล้วมีคนที่ทำอาชีพเก็บของเก่าเหมือนยายใบ้หลายคน  ที่มักเดินผ่านไปในซอยบ้านฉัน และ

ฉันก็เคยเอาสิ่งของให้คนพวกนั้นไป แต่ก็ต้องเลิกให้ และเก็บไว้ให้ยายใบ้เพียงคนเดียว 

ในความรู้สึกของฉันยายใบ้มีความพิเศษแตกต่างจากคนอื่นๆ  คือ

เมื่อแกเดินผ่านบ้านใครยายใบ้จะไม่ทำท่าทีหยุดรอเพื่อขอสิ่งของ  แม้ปกติเราจะเคยให้แกอยู่เป็นประจำก็ตาม

แกจะเดินผ่านไปเงียบๆ  แกจะหยุดเมื่อเราเรียกเท่านั้น ผิดกับคนอื่นที่แสดงอาการโลภอยากได้ จนเราต้องเลิกให้ไปเอง

ครั้งหนึ่งฉันเห็นว่า เสื้อที่แกใส่อยู่เก่ามาก ฉันถามแกว่าอยากได้เสื้อกระเช้าหรือเสื้อผ้าแบบไหนบ้างจะ

ได้หามาให้ คำตอบคือ มีแล้ว แกไม่ต้องการ

ฉันเคยให้หม้อหุงข้าวไฟฟ้าใบเล็กๆไปใบหนึ่ง ตอนที่ให้แกไปหม้อนั้นก็อายุการใช้งานนานพอสมควร 

หลังจากนั้นผ่านไปเป็นปี ฉันก็ถามแกว่าหม้อหุงข้าวเสียหรือยัง (กะว่าถ้าเสียแล้วจะได้หาให้ใหม่) 

คำตอบคิอ ยังใช้ได้อยู่ 

ฉันมักจะเห็นยายใบ้มีของกินมาให้หมาจรจัดตามทางที่แกเดินผ่าน บางตัวเป็นขี้เรื้อนแต่ยายใบ้ก็เอา

มือลูบหัวอย่างอ่อนโยนด้วยความเมตตา จึงไม่ต้องแปลกใจที่หมาๆในซอยมักจะกระดิกหางต้อนรับยายใบ้เป็นอย่างดี 

เมื่อปีที่แล้วช่วงหน้าฝน ยายใบ้หายไปนับ10วัน และวันหนึ่งแกก็โผล่มา ฉันถามแกว่าหายไปไหนมา 

แกพยายามอธิบายด้วยท่าทางบอกให้รู้ว่าน้ำท่วมบ้านสูงเกือบเอว ออกมาไม่ได้

ฉันจึงได้เอาเศษขยะรีไซเคิ้ลที่เก็บไว้หลายวันให้แก และในขณะที่แกกำลังหันหลังเดินจากไป
ฉันเอะใจนึกขึ้นได้ ว่าแกออกมาเก็บขยะไม่ได้หลายวันเพราะนำ้ท่วม แกต้องไม่มีรายได้ ฉันจึงเรียกแกให้หยุด ถามว่ามีเงินซื้อข้าวไหม แกทำมือยก2นิ้ว 

ฉันถามว่า20บาทเหรอ แกส่ายหัวไม่ใช่มีแค่สองบาท

ฉันอึ้ง  แม้ยายใบ้ไม่มีเงิน ยายใบ้ก็ไม่เคยขอ ทั้งๆที่แกรู้ว่าถ้าแกขอ ฉันต้องให้  แต่แกไม่ทำ ( เพราะปกติฉันจะให้เงินแกไปซื้อข้าวกินเสมอ) 

วันหนึ่งยายใบ้หอบเอาพริกชี้ฟ้าถุงใหญ่มาให้ พริกดูสดมาก  ฉันสงสัยเลยถามแกว่าไปเอามาจากไหน แกทำท่า

ทางบอกให้รู้ว่าปลูกเอง ทำมือพยายามอธิบายประมาณว่าต้นสูงเท่านี้ แกเก็บมาให้ฉันหมดเลย

แกคงอยากตอบแทนฉันบ้างแต่แกไม่มีอะไรจะให้  แกให้พริกที่ปลูกเองกับมือ ฉันรู้สึกซึ้งในน้ำใจของแกมาก 

       

ฉันขอยกเรื่องยายใบ้เป็นตัวอย่าง   แม้แกยากจน  ประกอบอาชีพ ที่ไม่มีเกียรติทางสังคม แต่แกมีความความซื่อสัตย์ เคารพตัวเอง พยายามทำมาหากินด้วยแรงกายแรงใจอย่างอดทน  ไม่โลภ   รู้จักตอบแทนบุญคุณคน  จิตใตโอบอ้มอารีย์ มีความเมตตาต่อสัตว์ 

ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดที่ทำให้ชาตินี้ยายใบ้เกิดมาลำบากยากจนและ ไร้ญาติ แต่แกก็มีคุณสมบัติเต็มเปี่ยมที่คนดีคนหนึ่งพึงมี เป็นความงดงามที่ฉันเห็นได้จริงๆ  ฉันถือว่าแกมีเกียรติ์ มีศักดิ์ศรีในตัวเอง  

หมายเหตุ  **ยายใบ้ไม่ได้เป็นใบ้แต่กำเนิด  ได้ยินจากคำบอกเล่าต่อกันมาว่าแกผ่าตัดคอ ผลของการผ่าตัดทำให้แกพูดไม่ได้  แกเขียนหนังสือได้ เพราะแกเคยเขียนให้ฉันดู ลายมือสวยด้วย)

 จากใจถึงยายใบ้

  ครูแอน